Dagerotyp - pozytyw lub negatyw w zależności od kąta widzenia.
Dagerotypia to jedna z najstarszych technik otrzymywania obrazów fotograficznych. Jej wynalazcą był Louis Jacques Mandé Daguerre , malarz dekoracji w teatrze, scenograf i projektant kostiumów, a także twórca i dyrektor prowadzonego w Paryżu przedsiębiorstwa widowiskowego "Diorama". Spektakle, które prezentował, były połączeniem iluzjonistycznego malarstwa i gry świateł. Malowane na półprzezroczystym płótnie kompozycje oświetlano z kilku stron co pomagało stworzyć wrażenie głębi i ruchu. Jednak wynagrodzenie dla całego sztabu zawodowych malarzy, którzy przygotowywali nowe obrazy, pochłaniało wielkie sumy. Daguerre nie mógł zbyt często zmieniać płócien, obawiając się więc bankructwa rozpoczął badania nad obrazami świetlnymi, które zastąpiłyby pracę malarzy.
W 1829 r. Daguerre podjął współpracę z innym naukowcem amatorem. Był nim Josef Nicephore Niépce (1765-1833), oficer i właściciele ziemski, który od 1816 r. prowadził eksperymenty z kamera obskura. W ich wyniku został on w 1827 r. autorem pierwszego zdjęcia. Powstało ono w wyniku kilkugodzinnego naświetlania płytki pokrytej asfaltowym proszkiem.Wynalazek był poprzedzony próbami Niepce’a ze światłoczułym asfaltem, któremu 1826/1827 udało się wykonać pierwsze zachowane do dziś zdjęcie widoku ze swojego laboratorium. Technikę tą Niepce nazywał heliografią. Jego zdjęcia były jednak niewyraźne i wymagały około 8 godzin naświetlania płytki. Ponieważ Niepce nie potrafił samodzielnie rozwiązać problemów technicznych zawiązał 1829 spółkę z Daguerre’m w celu udoskonalenia i czerpania korzyści finansowych z wynalazku. utworzyli spółkę, do której pierwszy wniósł wynalazek utrwalanie świetlnych obrazów, drugi udoskonalony model kamera obskura oraz swój talent i przedsiębiorczość. Po śmierci Niepce’a (1833) Daguerre udoskonalił technikę, m.in. skracając czas potrzebny do naświetlania do około 25 min. W technice dagerotypii wykorzystywano znaną od dawna camera obscura z soczewką jako obiektywem i zjawisko światłoczułości jodku srebra. Posrebrzaną miedzianą płytkę poddawano tuż przed wykonaniem zdjęcia działaniu par jodu, wskutek czego na jej powierzchni tworzyła się światłoczuła warstewka jodku srebra. Następnie naświetlano ją w camera obscura, dzięki czemu na płytce powstawał niewidzialny obraz przedmiotu przed nią umieszczonego, wywoływany następnie w parach rtęci i utrwalany w roztworze soli kuchennej (szybko zastąpionym przez tiosiarczan sodu). W rezultacie uzyskiwano pojedynczy niekopiowalny odwrócony obraz pozytywowy. Dnia 7 stycznia 1839 r. François Arago, dyrektor paryskiego obserwatorium astronomicznego oraz członek i sekretarz Akademii Nauk przedstawił na jej posiedzeniu rewelacyjny wynalazek. Nowa technika od nazwiska wynalazcy nazwana została dagerotypią. Obraz otrzymywano na posrebrzanej płytce miedzianej, o maksymalnych rozmiarach 21,6 x 16,5 cm, którą poddawano działaniu par jodu, a następnie naświetlano w kamera obskura od 3 do 30 minut. Płytka wywoływana była w parach rtęci i utrwalana w roztworze soli kuchennej lub tiosiarczanu sodu. W wyniku tych procesów powstawał pojedynczy i niepowtarzalny obraz, który w zależności od kąta obserwacji raz był pozytywem, raz negatywem. Nie dawał się on kopiować, zaś aby go obejrzeć trzeba było ustawić odpowiednio płytkę pod pewnym kątem do kierunku padającego światła
Francuski parlament zakupił prawa do technologii, które ofiarowano światu bez zastrzeżeń patentowych. Technikę dagerotypu rozpowszechnili w Europie fotografowie wędrowni, nie brakowało też zapalonych amatorów. Wynalazek Daguerre'a szybko dotarł także na ziemie polskie i już w listopadzie 1839 r. jego podręcznik "Dagerotyp i dijorama, czyli dokładny i autentyczny opis postępowania i aparatu mojego." został przetłumaczony na język polski i wydany w Poznaniu.
o 5 ojcach fotografii
MHK-źródło
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz